De trein rijdt verder....

Op donderdag van Mirissa naar Hikkaduwa. Onderweg in Galle naar het Dutch Fort want onze voorvaderen zijn hier tenslotte al eerder geweest en hebben aan de westkust in Galle en Negombo hun veroveringen gedaan, nederzettingen gesticht, de jacht op de specerijen. Het bezoek aan het Dutch Fort viel wat tegen, het is verworden tot een toeristisch gebeuren.

Veel indrukwekkender was Hikkaduwa, niet zozeer het stadje als wel het Tsunami geweld waar je hier aan herinnerd wordt. Ik weet nog toen gelezen te hebben over een volle trein die door de Tsunami overspoeld werd, mensen die zich achter de trein verschuilden om zich te beschermen tegen het water maar de volgende golf tilde de gehele trein op en wierp hem omver. Alle inzittenden van de trein waren kansloos, 1700 doden alleen al in die trein. Laat het precies de plek zijn waar wij overnachtten, de hoorn van de trein vandaag laat zien dat alles weer gewoon is doorgegaan.

Indrukwekkend was het relaas van Dinesh hoe hij vernam van de Tsunami, niet getroffen werd maar hoe hij het had beleefd. De meeste doden in massagraven, geen identificatie en zo komt het dat het officiele dodental 50.000 is, maar het aantal vermisten 70.000. We waren bij het monument van het massagraf van die treinramp.

We verbleven in een oergezellig guesthouse, we sliepen werkelijk slechts 20 meter (!!) van de golven, dan besef je hoe hoog die paar golven in 2004 geweest moeten zijn om dat alles aan te richten. Om van te rillen. Sinds 2004 is er een deugdelijk alarmerings systeem opgezet.

Een boottocht over een lagune in een weelderige begroeiing, met mangrove bossen was erg mooi. Vooral het bezoek aan een fishfarm waar je je voeten kon laten masseren door……vissen.
Steek ze maar in de poel met honderden vissen en ze knabbelen en schrapen er op los, heerlijk zeg zo onder je voetzolen.

Op vrijdag hadden we de eer door Dinesh uitgenodigd te zijn bij zijn gezin voor de lunch. Wij waren de eerste gasten aan wie hij dat ooit had gevraagd. Zijn lieftallige vrouw was enorm zenuwachtig, ze had de ouders van Dinesh ook gevraagd om de maaltijd mee voor te bereiden en zelfs zijn 3 zoons waren thuis (…. gebleven van school, het was toch maar een “sportdag!!….). Wat een eer en wat een maaltijd, een unieke gebeurtenis wat ons betreft. Ook de kinderen waren er stil van, de eerste “white persons” in hun huis. En de dames kwamen uit verlegenheid niet mee aan tafel. Verlegenheid zeker ook door het feit dat ze geen Engels spraken, maar echt het was een warm onthaal. Prachtig, prachtig, prachtig.

We zijn nu in Negombo en hebben morgen nog.